Het is voor ons een klein zinnetje, dat zich tussen al dat heftige nieuws verstopt, een kleine rimpeling in een oneindige grote, voortkabbelende zee. Het zou me niet eens verbazen als het nieuws de meeste mensen ontgaan is. Het perspectief van de massamedia is zo vertekenend, dat dit kleine onopvallende beetje nieuws ons bereikt als één nieuwsfeit, terwijl het dat helemaal niet is. Wat is dat eigenlijk, een nieuwsfeit?
De journaals, de kranten en de nieuws-websites lijken het wel te weten. Met stip op de eerste plaats, vandaag: de overval op de juwelier in Deurne, met inmiddels een hele kometenstaart aan verdere gebeurtenissen. Fanatieke acties op Facebook, vragen van politici, oordelen van het OM, demonstraties in Eindhoven en Deurne. Dan de gemeenteraadsverkiezingen in Turkije. Winst voor Erdogan. Voortgaande gesprekken tussen de ministers van buitenlandse zaken van de VS en Oekraïne. De burgemeestersverkiezingen in Frankrijk. Winst voor het Front National. Ernstig geweld in Nigeria. Stadionverbod voor Jordania bij Vitesse. Beschietingen bij de grens tussen Noord- en Zuid-Korea.
Het nieuws, groot en klein, golft voortdurend over ons heen. Het suggereert dat wij met zijn allen op ditzelfde moment dezelfde grote wereld delen, een ontzettend grote wereld, weliswaar, maar niettemin ook een wereld die steeds kleiner wordt, omdat het nieuws met de snelheid van het licht van overal naar overal stroomt, waardoor iedereen zich kan verbeelden dat wij ons met zijn allen om hetzelfde druk maken.
Ik begrijp daar niets van. Het doet mij denken aan de bizarre gelijktijdigheid – en het volstrekte gebrek daaraan – dat je kunt ervaren tijdens een heldere nacht. Duizenden sterren zie je. Allemaal tegelijk. Op één-en-hetzelfde moment. Maar het licht van de ene ster is honderden jaren ouder dan dat van een andere. Honderden jaren! En van dat verschil zie je niets. Helemaal niets!
Besef eens wat er gebeurt als je partner een been breekt, of als je kind plotsklaps ziek is: waterpokken. Ineens heel de wereld op zijn kop. Zit je uren bij de eerste hulp, moet je krukken gaan regelen, taken herverdelen, het leven van alledag totaal ontregeld. Draait het allemaal ineens om je kind, een zielig hoopje mens dat vertroeteling nodig heeft, dat je moet sussen, moet afleiden, moet motiveren toch vooral niet te krabben. Zo’n gloeiend warm lijfje dat bij je op schoot hangt. Sesamstraat kijken. Een DVD van Buurman & Buurman, als je geluk hebt.
Je leven kan totaal veranderen, gedurende korte of lange tijd, en niemand die het merkt.
Zo staan overal voortdurend tal van werelden op zijn kop. Er is weinig dat we met zijn allen – op globale schaal – echt delen. Soms een zinnetje, dat als een laatste zin meekomt in een bericht, omdat er nog wat ruimte over was. Gemeenteraadsverkiezingen in Turkije: “Bij gevechten bij lokale stembureaus zijn zeker acht mensen omgekomen”.
Wat moeten we met zo’n zinnetje? Hoeveel volstrekt verscheurde levens gaan er achter dat nieuws schuil? Wat zegt zo’n zinnetje? Waarin laat het nieuws ons delen? Wat doet het met ons? En wat doen wij daar mee?
Dit zijn maar een paar van de vragen die mij fascineren, vragen waar ik graag over nadenk, vragen waar ik geen antwoord op heb. Maar dat lijkt er niet eens zo toe te doen. Ik probeer ze eerst maar eens te begrijpen. Als vraag!
Ik nodig je graag uit met me mee te denken, over deze en andere vragen. Dat kan in Frankrijk, waar ik van 9 tot 16 augustus in een prachtig kasteel een denkvakantie organiseer. Er zijn nog plaatsen beschikbaar.