Pleidooi voor gezond verstand
Over ladders en wadlopers 30/12/2020
Het oude verheffingsideaal helpt het nadenken over gelijkheid in het onderwijs niet. Als we blijven denken dat er een maatschappelijke ladder is, dat dubbeltjes kwartjes kunnen worden, en dat we onze ambities dus moeten begrijpen in termen van een verticale dimensie, dan blijven we bouwen aan een samenleving die door ongelijkheid gekenmerkt wordt.
Het zal niet gemakkelijk zijn om dit soort diep ingesleten vooronderstellingen te veranderen, maar laten we in het onderwijs beginnen. Met een heel simpel idee: onderwijs is geen competitie.Homo Educandus 28/12/2020
In mijn recente blog over de schutting- en de grensgangersmentaliteit had ik het al even over het onderscheid tussen het cognitivisme en het enactivisme en over het bijbehorende onderscheid tussen schools en authentiek leren. In deze online lezing voor de ISVW verbind ik die onderscheidingen met het pleidooi van de Taskforce Ontwikkelingsgericht Onderwijs voor een herziening van ons onderwijsbestel.
Jaaroverzicht met Pictio Onderwijspodcast 24/12/2020
Wytze Niezen en Wim Pelgrim maken samen de Pictio Onderwijspodcast. Zij hebben daarbij bedacht dat het misschien leuk zou zijn om een traditie te maken van een gesprek met mij aan het eind van het jaar over het onderwijsnieuws van het afgelopen jaar. Vandaar dat ze weer langskwamen, vorige week, voor de tweede keer. Uiteraard … Lees “Jaaroverzicht met Pictio Onderwijspodcast” verder
Over schuttingen en grensgangers 21/12/2020
Is er een verband tussen bepaalde visies op cognitie, op leren en op bestuur en beleid? Ik vermoed van wel. En ik zie een verband dat ons kan helpen begrijpen wat er mis gaat in onze kennissamenleving en het daarbij behorende onderwijs.
Of het ons ook kan helpen om een nieuw, hoopvol perspectief te verwerven op onze toekomst, dat weet ik niet. Maar ik hoop het wel.Leiding geven aan je ademhaling? 17/11/2020
Leren is net zo alledaags en vanzelfsprekend als ademhalen. Daarom is het ook zo moeilijk om er leiding aan te geven. En ook zo overbodig. Tot het mis gaat. Dan ben je de pineut, want had jij niet de verantwoordelijkheid? Had jij dat niet moeten voorkomen? Heb je zitten slapen? Het is de standaardreactie in deze doorgeprofessionaliseerde prestatiemaatschappij waarin voor tragedies geen plaats meer is. Hoe tragisch is dat?
Dan kun je in de kramp schieten en overal bovenop zitten tot je in ademnood ontdekt dat je zit te hyperventileren. Maar hoe geef je dan wel leiding aan leren?